Dennis zet graag ‘Ockhams scheermes’ in het ingewikkelde onderwijssysteem met al zijn bestuurders, managers en tussenlagen. Er is een ongelooflijk complex systeem van geldstromen opgetuigd in het onderwijs dat totaal onoverzichtelijk is. Een fors deel van het beschikbare overheidsgeld is al verdampt voordat het goed en wel bij de scholen terechtkomt. Lees waarom vernieuwing – en vooral versimpeling – hard nodig is.
De zorg functioneerde tijdens de coronacrisis noodgedwongen anders dan daarvoor. Vaak effectiever en efficiënter. Ferry roept iedereen in de zorg op om hier nu lessen uit te trekken: welke veranderingen gaan we behouden, welke zorg én bureaucratie gaan we niet opnieuw starten, hoe kunnen we samenwerken over de bekostigings- en sectorale schotten heen? We hebben nu een unieke kans om de zorg zoveel flexibeler en prettiger in te richten voor iedereen.
Waarom lopen creatieven en kunstenaars toch zo vaak tegen deuren op als ze maatschappelijke vraagstukken willen helpen oplossen? Iselien zou graag praktijk en beleid bij elkaar brengen. Daarvoor is collectief leiderschap nodig, en een duidelijk verhaal. Om dat te bereiken pleit ze voor een school voor sociale creativiteit.
In Marcels mailbox wemelt het van de steunbetuigingen aan Black Lives Matter. Maar verbinden die organisaties daar ook beleid en concrete acties aan? Hoe kan het toch dat er zoveel mensen en organisaties zijn die graag een eerlijke, inclusieve en sociale wereld willen, maar er toch niet in slagen om dit te bereiken binnen hun eigen invloedssfeer? En hoe doet Kennisland het zelf eigenlijk? Het is de hoogste tijd voor introspectie. Ongemakkelijk en pijnlijk, maar de eerste en misschien wel belangrijkste stap op weg naar verbetering.
Nu de scholen weer hun deuren openen, moeten we ons afvragen wat precies de toegevoegde waarde van de school als fysieke ontmoetingsplek is. Dennis experimenteerde zelf voor corona met afstandsonderwijs in de vorm van online gitaarlessen. Zo kwam hij erachter dat onderwijs op afstand in een aantal opzichten een stuk interessanter, motiverender en leerzamer kan zijn dan het traditionele, klassikale onderwijs.
We hebben een mooi rapport geschreven over gelijke kansen op het mbo naar aanleiding van een actieonderzoek. Maar Stéphanie wil niet wachten tot de aanbevelingen uit het rapport hun vaak trage weg langs beleidsprocessen en onderhandelingen hebben afgelegd voordat ze effect krijgen. In dit opiniestuk geeft ze daarom drie stappen die je nu al kunt zetten op weg naar meer kansengelijkheid in het onderwijs (niet alleen mbo).
Marcel schreef dit opiniestuk eind 2012 en het is nu opnieuw relevant omdat het CPB heeft onderzocht wat de effecten zijn van het sociaal leenstelsel. Zo blijkt dat het leenstelsel inderdaad niet afschrikt om te gaan studeren. Dat is mooi. Maar de valkuilen die hij toen signaleerde, blijven bestaan. Wordt er straks nog wel iemand verpleegkundige of leraar als je bent verzekerd van een enorme schuld en een laag salaris? Sluit het onderwijs wel goed genoeg aan op de arbeidsmarkt? Hebben studenten vanwege de hoge druk wel tijd om genoeg bij te verdienen naast hun studie?
Door de coronacrisis zien we allemaal in hoe ongelooflijk belangrijk het werk van zorgprofessionals is. Zonder goede zorg zou het een stuk minder aangenaam zijn in ons land. Jammer dat we een pandemie nodig hebben om tot dit inzicht te komen. Iselien en Suzanne pleiten voor het in stand houden van deze waardering, ook als het opgewaaide stof weer is neergedaald en iedereen overgaat tot de orde van de dag.
Een tijdje geleden volgde Maartje het keuzevak ‘Vaders’ aan de Universiteit Leiden. Inderdaad, een keuzevak. Opmerkelijk: als student pedagogische wetenschappen ga je ervan uit dat je alles zult leren over hoe kinderen zich ontwikkelen, en dan wordt de rol die vaders hierin spelen slechts in een keuzevak behandeld? Zij vindt dit tekenend voor hoe onderbelicht de vaderrol is; niet alleen in onderzoek, maar ook in onze samenleving. Gelukkig was daar het interview in NRC Handelsblad met psychiater Frank Koerselman over zijn pamflet ‘Ontvadering’! Of toch niet… In dit artikel legt Maartje vanuit pedagogisch en historisch perspectief uit hoe we wél naar vaderschap en mannelijkheid zouden moeten kijken.
Nadat leraren al jaren aan de bel trekken en er te weinig is gedaan met hun zorgen, is inmiddels voor iedereen duidelijk dat code rood geldt voor het onderwijs. Daarom zijn in de grote steden alvast noodplannen klaargelegd. Die komen in veel gevallen neer op grotere klassen, minder bevoegd personeel voor de klas en oppas in plaats van onderwijs voor de leerlingen. Het gevaar van deze maatregelen is dat ze de problemen in het onderwijs eerder vergroten dan verkleinen. Het middel is dan erger dan de kwaal. Daarom is het verstandig om juist in noodsituaties te zoeken naar paradoxale oplossingen. Dennis geeft er alvast een paar in dit artikel.
Als we het lerarentekort willen oplossen, moeten we eerst de motieven van mensen leren begrijpen om wel of niet voor het onderwijs te kiezen, vindt Willemijn. Om meer inzicht te krijgen in deze beweegredenen interviewt ze meester Bart, die besloot zijn loopbaan als accountmanager in te ruilen om als zij-instromer in het onderwijs te beginnen. Waarom koos hij voor het onderwijs, en wat moet het onderwijs doen om ervoor te zorgen dat meer mensen zich laten omscholen?
Een school of een schoolbestuur is soms net een gezin, met schoolleiders die zich als overbezorgde ouders gedragen en leraren die net als kinderen niks begrijpen van de tegenstrijdige communicatie van hun ‘ouders’. Op basis van dertien onderwijsprojecten waar ze de afgelopen jaren aan gewerkt heeft, signaleert Stéphanie drie veel voorkomende fenomenen in het onderwijs en legt die naast theorieën uit de gezinstherapie.
Zestien basisscholen in Amsterdam sloten een week hun deuren als reactie op de lerarencrisis. Géén staking, maar een claim op tijd om met elkaar te werken aan oplossingen om de onderwijskwaliteit op peil te houden, ondanks het lerarentekort. Er zijn radicale interventies nodig om dat lerarentekort aan te pakken, daarom ondersteunden we deze leraren en schoolleiders. De Week van de Onderwijskwaliteit in Amsterdam Nieuw-West leverde een paar opvallende inzichten op.
Thijs maakt zich zorgen over de personeelstekorten in de zorg. Hij ziet een systeem vol goede bedoelingen, maar een te grote afstand tot de praktijk en leefwereld van mensen. Tussen systeem en mens, gaapt zo’n groot gat dat mensen het systeem de rug toekeren. En dat terwijl iedereen hetzelfde wil: goede zorg. Hij roept iedereen op goed te luisteren naar mensen die zorg willen verlenen. Anders raak je ze kwijt.
De uitstroom van beginnende leraren is een belangrijke oorzaak van het lerarentekort in Nederland. Als we het lerarentekort willen oplossen, moeten we eerst de oorzaken en motieven voor die uitstroom leren begrijpen, vindt Willemijn. Om inzicht te krijgen in de onderwijspraktijk interviewt ze een gepassioneerde leraar die met pijn in het hart besloot te stoppen. Waarom verliet hij het onderwijs, en wat zou hem kunnen verleiden om toch te blijven?
A while ago Thijs participated in a workshop on social innovation organised by the Hightech-Forum, the German federal advisory board on technology policy matters. In this article he talks about how we should look much more at the value of the innovation process rather than the outcomes. Especially when we acknowledge that the kind of problems that we work on are moving targets rather than static, well-defined and easily solvable.
Inspired by a documentary on Bill Gates, Thijs discusses the necessity of different and opposite perspectives in social innovation in a workshop hosted by the Hightech-Forum in Germany.
Op vrijdag 30 augustus las ik op nu.nl een artikel met de volgende, verontrustende kop: ‘Lerarentekort maakt leraren onvindbaar: bij griepepidemie hangen we’. Een weinig bemoedigend begin, zo vlak na de zomervakantie. Maar panikeren over griep brengt ons niet verder, aldus onderwijsadviseur Dennis van den Berg.
Mensen bestaan in alle soorten, maten, kleuren en vormen. Die diversiteit is een noodzaak, stelt Willemijn. We moeten mensen die afwijken van de norm niet terugfluiten, maar hun bestaan vieren en de meerwaarde laten zien die al die verscheidenheid kan bieden. We kunnen veel van de outliers leren: nieuwe perspectieven, het lef om anders te zijn en te doen. Verschillen maken ons sterk, we hebben paradijsvogels hard nodig.
Een grote groep mensen heeft niet de middelen en kansen om te kunnen meeprofiteren van de energietransitie. Hoe nemen we hen mee in het proces? Dave vindt dat we de groep achterblijvers, die vooral last ervaart van de klimaatverandering en van de maatregelen die worden genomen om ons daartegen te wapenen, serieus moeten nemen. Hij pleit voor een meer integrale en inclusieve strategie in buurten waar de energietransitie, klimaatadaptatie en sociaal-maatschappelijke vraagstukken samenkomen.
