In plaats van de gewone lessen, namen van 27 februari tot 1 maart alle eerste- en tweedejaarsleerlingen van het Hyperion Lyceum in Amsterdam deel aan het driedaags symposium ‘Emotie’. Er vonden ruim 50 workshops plaats die allemaal iets met emotie te maken hadden. Zo kon je meer te weten te komen over de relatie tussen politiek en emotie, kon je een radioprogramma vol emotie maken, vond er een chocoladeworkshop plaats en kwam je meer weten over de fysiologische processen die optreden bij verschillende emoties.
foto: Hyperion Lyceum
Alle workshops werden kosteloos gegeven door ouders, mensen in het netwerk van de school en door mensen vanuit bevriende organisaties zoals het Rembrandthuis en de Shelltoren. Ook ik gaf op vrijdagmiddag een workshop aan 20 leerlingen met de titel “Maak je kwaad” waarin leerlingen hun kwaadheid omzetten in innovatieve oplossingen. De inspirerende conferentie eindigde met een presentatie voor alle leerlingen en ouders.
Niks bijzonders zul je wellicht denken. Gewoon een’ conferentie met kinderen. Maar dat is het wel. Het komt namelijk (gek genoeg) maar zelden voor dat een school zijn deuren opent voor buitenstaanders en een beroep doet op ouders en andere mensen in het netwerk van de school om samen het onderwijs te verzorgen. En hoewel zo’n conferentie natuurlijk een behoorlijke organiseerklus is, zeker voor de twee leraren wiens initiatief dit was (Simon Verwer en Iris Driessen), laat het ook zien hoe makkelijk het is om gebruik te maken van het sociale kapitaal dat een school bezit. Aan belangstelling geen gebrek: na een oproep op LinkedIn en Twitter waren er meer dan 60 mensen – en zeker niet de minsten – die graag hun expertise en tijd wilden inzetten voor de leerlingen. Iedereen kwam opdagen, was goed voorbereid en enthousiast om deel te nemen.
Door de deuren letterlijk open te zetten voor je netwerk en buitenstaanders actief te betrekken creëer je als school een rijke leeromgeving voor kinderen. Ze komen in aanraking met andere thema’s en aanpakken, leren meer over de samenleving waarin ze wonen, komen in aanraking met de beroepspraktijk en leren nieuwe mensen kennen. Ook voor de leraren levert het veel op. Zo vertelde een leraar dat hij ook van mij leerde, aangezien mijn gekozen aanpak met de groep leerlingen behoorlijk verschilde van die van leraren op een middelbare school. Voor de mensen van buiten was het naast een ongelofelijk leuke en inspirerende middag ook een inkijkje in het reilen en zeilen van een school en wat het vak van leraar inhoudt. Want na twee uur lang 20 pubers trachten iets bij te brengen, realiseer je je heel goed wat een enorm moeilijk vak leraren hebben.
Wat mij betreft is dit een schoolvoorbeeld van sociale innovatie in het onderwijs. Geen grote woorden, ingewikkelde programma’s of bakken met geld, maar slimme en creatieve oplossingen in de praktijk uitproberen. Zo makkelijk kan het zijn!
Chris Sigaloff